Mij ni gezien

Vanmorgen liep ik naar het districtshuis voor weer een dagje pure werklust. Op mijn korte, doch hevige tocht passeerde ik een niet overdreven beauté, maar ook niet direct een onaantrekkelijk figuur. Hij liep er met zijn hondje. Ik, volledig in de ban van de kunst van het verleiden, probeer een beetje oogcontact te zoeken. Ge kent da, kijken en glimlachen en hopen dat zijn ogen de jouwe ook wel eens kruisen. Daarmee boekte ik niet direct succes dus ik gooide het over een andere boeg en keek naar zijn hondje met een grote glimlach. Maar nog steeds weigerde het mannelijk schepsel mij dan ook maar enig teken van mijn bestaan te gunnen. En d&t was niet de eerste keer

Een paar weken geleden stond ik met vrienden in het (wegens humo en dankzij het lief van bent van looy) welomprezen gents café De Video. Er werd gedanst (wat niet zo vaak gebeurt) en ik keek (zoals altijd) rond. Plots verscheen er een mooi manspersoon, niet extreem zoals er maar weinigen zijn, maar gewoon mijne meug. Ik vertel dit aan vriendinnen en ze snappen het. De één al wat meer dan de andere, maar ze begrijpen mijn interesse. Weer probeer ik de trucs van het "aandacht krijgen van een potentiele kandidaat" toe te passen met eerst oogcontact. Ja zelfs aanrakingen (toevallig met mijn poep tegen de zijne). Ik krijg niet de desgewenste reactie of om het anders te zeggen: ik word daar volledig genegeerd door die kerel. Ik denk: die is toch homo dan? Want kijk: ik snap dat niet iedereen als een blok voor mij valt, maar een man die zelfs niet eens gezien heeft dat ik wel zou smelten als een ijsblokske... Dat vind ik maar bizar. Goed, hij geen aandacht geven? Ik dan wel een trapje hoger gaan: ik begon daar ongelooflijk veel lawaai te maken. Wat ik, zoals u allemaal weet, altijd doe om toch ook mijn portie belangstelling op te eisen. Neen neen neen, ik kreeg echt zelfs niet een korte blik, niets! Op en neer springen, onnozel doen, niets hielp... Homo, ik was er zeker van (en zelfs mannen die zich niet aangetrokken voelen tot mijn geslacht, hebben doorgaans meer interesse in mij... Misschien was hij gewoon blind).
Op het einde van de avond, gaat de manspersoon recht op een doel af: een meisje dat bij onze groep hoort en al sinds jaar en dag een vriendje heeft. Geen homo dus.

Moraal van het verhaal? Er kunnen maar een paar oorzaken zijn van dit gedrag:
- Hij is zo hard met zichzelf bezig
- hij is zo verlegen
- hij denkt dat de wereld aan zijn voeten ligt
- hij is blind
- hij denkt dat iedereen die hem aankijkt als een blok voor hem valt.

Vanmorgen, toen ik voorbij de hondenjongen was gestapt, passeerde ik de mannen van de vuilkar. Ik ken ze ni, ze zijn wel collega's min of meer, maar ik kende ze niet. Ze zeiden: "goedemorgen"

Ach: mannen die mij ni gezien hebben, dat ligt niet aan mij, maar aan hen!