Hoe is het in godsnaam mogelijk?

Gisterenavond ging de eerste aflevering van het nieuwe programma van Annemie Struyf van start, “in godsnaam”. En dat was meteen ook mijn eerste gedacht nadat de aflevering voorbij was en vlak voor de slimste mens begon.

Annemie Struyf gaat tien weken op zoek naar landgenoten die zich bekeerd hebben tot een bepaalde godsdienst en gisteren was er meteen een klepper aan de beurt: Vlaamse meisjes die zich bekeerd hebben tot de islam. Dat de islam een godsdienst is waar wij allemaal wel één of andere wel of niet gefundeerde mening over hebben, is één zaak. Maar dat we een nog uitgesprokenere mening zullen hebben over vlaamse meisjes die zich tot deze godsdienst bekeren, kwam gisteren helemaal naar boven. Beangstigend is een fout woord, eerder verontrustend paste beter bij het thema. Want hoe vreemd is het dat je jezelf bekeerd tot een godsdienst gewoon voor goeddunken van je geliefde?

Ze lieten een gemengd koppel aan het woord en de Algerijnse man verklaarde dat zijn vrouw (waarmee hij op 12 dagen getrouwd was, maar nog niet wettelijk) een goede vrouw was want ze deed precies wat hij vroeg en ze had zich bekeerd tot de islam. Een grote frons kwam op mijn voorhoofd te staan en toen een kwartier later duidelijk werd dat hij eigenlijk niet over geldige papieren beschikte om in ons land te verblijven, moet ik eerlijk toegeven dat ook in mijn hoofd het woord “schijnhuwelijk” opdoemde. Zij had hem gezocht op een “zoek eens een moslim” webpagina en hij had haar gevonden. Ik denk: ze zoeken het toch een beetje zelf?
De ouders van het meisje kwamen ook aan het woord. Dat ze zoiezo al niet echt fan waren van het moslimgeloof en dat ze het verscheurend vonden dat hun dochter zich aan haar man gebonden had. Dat op zich, was misschien allemaal minder in het verkeerde keelgat geschoten als hij (Ali) zich voor één keer niet te hard aan zijn godsdienst had vastgeklampt, maar naar westerse normen de tijd had genomen om zijn meisje eerst te leren kennen alvorens ermee te willen trouwen.

Een collega van mij is Marokkaanse met een hoofddoek en zij is veel moderner en westerser dan het vlaamse meisje uit de documentaire. Ze stelt dat vrouwen die uit liefde voor een man zich bekeren tot de islam toch nooit aanvaard zullen worden.

Kijk, ik vind er niks mis mee dat je uit respect voor je geliefde een aantal tradities en gebruiken overneemt. Geen varkensvlees eten bijvoorbeeld… Als ik met bruno zou getrouwd zijn, zou ik allicht ook geen vis klaarmaken. Hoewel dat ook niet waar is, in onze cultuur zijn we wel wat minder bezig met het welbehagen van onze naasten, toch een stukje cultuur dat we best wel eens overnemen van de islam.

Een beetje gemengde gevoelens had ik bij de documentaire van Annemie Struyf. Ik had het moeilijker met de radicale bekering van de vlaamse vrouwen dan met het mogelijk schijnhuwelijk (want dat laatste, sorry daar kan je als vlaams meisje ook wel je bedenkingen bij hebben toch?). Deze reportage zal de criticasters niet doen inzien dat de islam een geloof is als een ander, het zal de bangeriken niet geruststellen en de wereldvreemden niet ontvreemden
Ik wacht nog altijd vol ongeduld op een reportage die ons eens laat binnenkijken in een echte moslimfamilie om te zien hoe ze leven, zonder meer. Geen radicale toestanden, gewoon eerlijke televisie.

En ondertussen laat ik de Tunesiërs niet diep in mijn ogen kijken… ;)