Mr. Nobody

“Kiezen is verliezen”. Dat trachtte een professor economie de studentjes politieke en sociale wetenschappen (en nog enkele andere nuttige afstudeerrichtingen aan de UGent) ons wijs te maken in z’n hoorcolleges.

Daar kan nog aan toegevoegd worden “kiezen is frusterend”, “kiezen mag, te veel aarzelen niet” en “doe wel, én zie niet om” om het met een platitude te zeggen. Any way, gisteren zag ik ‘Mr. Nobody’ van de Belg Jaco Van Dormael. En deze film gaat over, jawel, keuzes maken èn de consequenties ervan. Maar over de hierboven al aangehaalde moraal van het verhaal later meer.

De film gaat over Nemo Nobody, een 117-jaar oude man levend in het jaar 2092, èn het onderwerp van een realityserie ‘the last mortals’. Nemo Nobody is de laatste sterfelijke mens op aarde, waar eeuwigdurende telomerisatie (celvernieuwing) mogelijk is. De film spint zich vervolgens af in een hypnosesessie van mr. Nobody. In die sessie wordt teruggegaan naar het prille begin van diens leven, de fase voor hij geboren werd. Nemo bevindt zich in deze prenatale fase op dè plek waar alle ongeboren kinderen zich bevinden, de plek waar de kindjes een vingeroplegging van de engelen op hun mond krijgen. Deze vingeroplegging zorgt ervoor dat kindjes alles vergeten voor ze het levenslicht zien. Maar de engel is vergeten een vinger op Nemo’s lippen te leggen. Ergo, Nemo zal de gevolgen van z’n keuzes kunnen voorzien, een onaangename eigenschap.

De jongen kiest als ouders een verliefde man én een verliefde vrouw (verliefd op elkaar dan nog!). Edoch, de rampspoed slaat toe: de mama houdt aan met nen anderen. De mama en de papa gaan dus uiteen. En dit culmineert op een perron in Engeland waar de jongen moet kiezen tussen een huilende mama (die naar de V.S. trekt) en een huilende vader (die in Engeland blijft). Vervolgens ontrolt het verhaal zich: hoe het gelopen zou zijn als hij de mama koos, en hoe het verliep als hij de papa koos. Maar in deze beide opties volgen nog keuzemomenten, waardoor elke keuze-aftakking uitloopt op 2 nieuwe keuzes. Al deze opties/keuzes worden elk ook één voor één beleefd, telkens tot hij er het loodje bij neerlegt. Maar dat moet je zelf dan maar gaan zien.

De finale moraal van het verhaal: elke keuze is de juiste (of de foute, voor de pessimist die het halfvolle glas net iets anders bekijkt). Kiezen is verliezen, maar ook “kiezen is winnen”, “kiezen is leven”, “ik kies, dus ik ben”. En voor elke keuze is er wel één terechte uitleg. Spijtig genoeg is het gras altijd groener aan de overkant ènzo, èn wat we niet kunnen krijgen, willen we liever dan datgene wat we kunnen krijgen. Ik had dat vroeger met de knikkers en flippo’s van vriendjes, nu kan hetzelfde gezegd worden over vrouwen, woonplaatsen, sociale activiteiten, lieven,… enzovoorts enzoverder. Ik kon me echter niet van de indruk ontdoen dat Nemo verliefd is…op Anna. En op het eind gaan ze allemaal dood, zoiezo.

Voorts was de film technisch ook wel aangenaam: manier waarop sènes in elkaar overgaan, kleuren, leidmotieven. Een aanrander, of hoe noemen ze dat, niet twijfelen, gewoon gaan zien. ’t Is eens iets anders dan flairbullshit, eerder een filosofisch traktaat, lovestory en sciencefictionfilm.