Lieve kijkbuiskindertjes hier al een eerste deeltje van ons verslag over de reis van de twee hormoonkippen in en op de GRiekse eilanden.
Onze tocht begon dus de dertigste juli jongstleden, toen we met ons vliegerke richting Athene vlogen...Vanaf ons eerste moment op griekse bodem hebben we direct beseft dat de grieken stuk voor stuk vriendelijke en behulpzame mensen zijn, wat in ons geval ook wel meerdere keren per dag nodig kan zijn.
De eerste dag in Athene zijn we direct de plaatselijke culininaire geneugten gaan proberen (lees gyros en souvlaki) bij een of ander oud besje, aan wiens gezicht je kon opmaken dat ze het heel jammer vond dat ze geen woord begreep van ons westers gebrabbel. In onze youth hostel (waar we al direct onhaald werden door onze eerste hete tengel van de dag) hadden we de eerste nacht het gezelschap van een koppel chauvinistisch en omhooggevallen Fransen, de dag erna van een brits koppel dat al veel beter mee viel, van hen kwam er tenminste een "hello".
Athene, de stad waar de democratie ten grondslag ligt, staat natuurlijk gelijk aan de akropolis, degene die we dan ook direct een bezoekje zijn gaan brengen en waar we zowaar van onze sokkel werden geblazen (zowel door het uitzicht, ja ook van de mannen, als evenals de enorme wind die griekenland rijk is). Verder was het een dagje slenteren, ouzo drinken (lees Himsha was een beetje in de wind, maar ze vond dat ze zicht direct moest integreren), Michelle die een heel plein bij elkaar schreeuwd omwille van een stadsduif, eejn babbeltje slaan met een ouder koppel Australiers. Na een verkwikkende maaltijd en een mojito (met bruine rum0, we zijn dan ook twee MD's niet waar, gingen we de metro terug naar onze youth hostel nemen, waar we door een iet wat zatte figuur aangesproken werden, die ons een verhaaltje vertelde over hoe hij zijn ticketjes voor de metro kwijt wou aan ons...maar de plaatselijke politieagent kwam ons direct ter hulp gesneld (die dacht die twee jonge deernes eens gaan redden).
DE dag erna gingen we naar Rafina om daar te wachten op ons bootje...lees reuze catamaran. In dit aangename stadje, waar niets te beleven valt buiten wachten op bootjes, hebben we ons wel te goed gedaan aan een zeeeeeeer lekkere maaltijd...de spreekwoordelijke engeltjes die op je tong piesen, wel dat deden onze sardientjes, calamares en garnaaltjes dus ook...zo verse en lekkere vis hadden we nog nooit gegeten (het is een echte aanrader voor iedereen die eens in Rafina op zijn of haar boot moet wachten). Toen volgende dus 5 uur op een boot rechttegenover een griekse macho, die toeristen maar niets vond. Maar verder kwamen ook op het bootje menig mannetjes diertjes ons gezichtsveld voorbijgetrippeld, wat ons alziend oog zeker niet ontging. Er was tevens ook een look a like van Chris Martin, waar Miche helemaal van in de ban was.
Aangekomen in Paros, een rustig kuststadje waar vrijwel geen toeristen te bespeuren vallen, werden we door een ouder koppel en hun gay son ontvangen in een super gezellig hotelletje...het is een stadje van rust, eens een picknick op het strand, een cocktailtje drinken, mannen spotten, ...en dus gewoon genieten...
Vandaag zijn we dan naar Naouse gegaan, een stadje waar gelijk nog minder leven te bespeuren valt, maar waar we wel op een strandje gaan zitten zijn, waar na een tijdje opeens twee griekse goden dichter en dichter naar ons toeschoven...om dan opeens verlegen "where are you from" naar ons toe te werpen. Van Belgie hadden ze nog nooit gehoord en de enige taal die ze spraken was grieks en wat italiaans. Daar sta je dan met een talenknobbel van Nederlands, Frans, Engels, Spaans en Duits...als je gesprekspartners niet veel meer kunnen dan verlegen lachen. Bon ons ego werd er door gestreeld en dat was het allerbelangrijkste, niet waar...
Goed tot hier een beetje van onze beslommeringen, maar het is hier een qwerty klavier en ik haat zulke dingen. We houden jullie op de hoogte...
We zijn beide een kaarsje gaan brenden in een plaatselijke kerk om een goede reis te hebben, maar onze kaarsjes gingen al even snel terug uit...zijn we dan zulke onzedige meisjes volgens God ;) Of zijn onze gedachten (lees hormonale gedachten) dan zo erg ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten