Single zijn biedt veel voordelen: je gaat en staat waar je wil, moet geen paasbezoekjes doen aan de schoonfamilie die je niet echt dat vindt, in principe mag je mee naar huis pakken wie je wil, verantwoording afleggen aan eender wie is totaal not done en je mag staan geilen op kwijlen wie je wil...
Maar zo'n ideaal leven heeft duidelijk wel een zware keerzijde. Je staat er altijd alleen voor, je moet savonds niet tegen iemand aanleunen in de zetel, want die zetel is leeg. Alleen wonen is niet vanzelfsprekend want de kosten draag je helemaal alleen. Het idee dat je niet kan voorspellen wanneer er verandering komt in heel die situatie, maakt je gefrustreerd. Laat staan dat je zeker weet of er wel echt verandering komt. Dat is allemaal niet zo erg, alleen kan het ook wel, maar financiëel dus niet. En plezier vinden in het smorgens alleen eten, is ook niet zomaar voor iedereen weggelegd.
De maatschappij heeft geen noodoplossing voor singles. Het is voor ieder de bedoeling om te streven naar het ideale: met twee, in duo.
Ik pleit hier niet tegen het singleschap want eerlijk is eerlijk, ik geniet er nog veel van. Maar ik raak wel in paniek als ik de binnenstromende rekeningen zie en bedenk wat ik met dat geld allemaal had kunnen doen.
Een single meisje van 27 wil graag nog de kans krijgen de wereld te veroveren en dat zit er momenteel niet echt in.
Tenzij...
Tenzij ik het roer volledig omgooi en mijn leven een andere koers geef.
To be continued
Geen opmerkingen:
Een reactie posten