Terwijl sommige mensen vollop tijd hadden om te feesten, was een ander mens aan het pijn lijden. Het is ook altijd hetzelfde, zou men kunnen denken...Maar juist op de dag van Miche haar verjaardag kreeg ik vreselijk veel pijn in de buurt van mijn ribben, long, ...ik had geen idee maar het was alsof iemand met messen aan het steken was in mijn lijf. Uiteindelijk besloot ik dan maar om, met pijn in het hart (allé in de rib), het hawaifeestje te moeten laten voor wat het was...en thuis in mijn bed te gaan liggen draaien, keren, niet weten hoe mij te leggen. Dus de volgende ochtend ben ik dan maar naar de Spoed getrokken (het was zondag, dus ja waar moet een mens anders naartoe). Zo een Spoed is toch altijd iets raars...Nu ja de vorige keer dat ik daar toekwam, had ik een tandenstoker in mijn voet, dus meer belachelijk kon ik me al niet maken.
Na een tijdje andere mensen te hebben begluurd (jongen met een gebroken arm, die dat de max vond, andere jonge man met iets aan zijn voet, oud besje met eveneens een gebroken arm, etc.) was het aan mij en werd ik even "nagekeken" door een juppie van een arts (nog groen achter zijn oren én daar overduidelijk tegen zijn zin). "Ja juffrouwke, dat zal vast en zeker een ribfractuur zijn, een barst, een kneuzing wie zal het zeggen...ge zult gij alleszins een paar weken pijn moeten lijden, want ja ribben dat kunnen we niet inspalken hé..."Meneer was duidelijk de plezantste thuis!
Dus ja moraal van het verhaal: als ge toneel speelt en ze smijten daar met u...dan kunt ge zo al eens voorhebben dat er het één en het ander breekt...la vie d'artiste, zeker?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten