Het is vakantie dus sofie en ik kozen ervoor nog eens een chick flick te gaan bekijken in de cinema. Dus wij dernaartoe. Achteraf gezien, bleek dat Jude Law eigenlijk niet altijd garant staat voor "leun achterover en kwijl er maar eens goed op los".
We gingen naar my blueberry nights kijken. Een film over mensen die eerst allerlei dingen moeten meemaken alvorens het geluk te vinden (enfin, zo zie ik het).
Cinenews.be omschrijft het alsvolgt: In zijn eerste Engelstalige film neemt Wong Kar Wai de kijker mee op een dramatische reis, een tocht van een verterend liefdesverdriet naar een nieuw begin. Na een pijnlijke breuk zwerft Elizabeth (filmdebuut van zangeres Norah Jones) de Verenigde Staten door in de hoop te ontdekken wat het leven en de liefde betekenen. Ze laat alles achter: een leven vol herinneringen, haar droom en haar nieuwe vriend, een liefdevolle bareigenaar (Jude Law). Tijdens haar reis komt ze aan de kost als serveerster. Op haar werk sluit ze gaandeweg vriendschap met klanten die grotere verlangens nastreven dan zijzelf: een eenzame politieman (David Strathairn) en zijn vrouw die hem in de steek liet (Rachel Weisz), maar ook een gokverslaafde meid (Natalie Portman) die nog een paar zaakjes te regelen heeft. Elizabeth beseft hoe deze mensen wegglijden naar een afgrond van eenzaamheid en leegte, waardoor ze stilaan gaat inzien dat ze tijdens haar eigen zwerftocht voornamelijk op zoek is... naar zichzelf.
Het was wel een mooie film, maar ja als ge u aan iets anders verwacht... Ook ging het nogal traag en wilden ze er precies een veel te poëtische draai aan geven. Maar de sfeer was er wel, de sfeer van de muziek van norah jones. De sfeer van kleine restaurantjes aan de metro en on the road toestanden.
Nu je dit weet, kan je mss wel eens gaan kijken.
De muziek van Norah Jones rulez en Jude Law is gewoon een hapklare brok ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten