Love was in the air part two

De liefde blijft maar duren in de onderwijswereld...zijn het niet de leerlingen, dan is het tussen de leerkrachten onderling. Wat zit er daar toch in het water, hoor ik jullie al denken.
Nu, het begon gisteren met een kettingbrief over liefde die een collega mij doorstuurde: ik moest die brief binnen 10 minuten doorzenden en ik zou de volgende dag tussen 13 en 16u mijn ware liefde horen/ontmoeten/... zoniet zou ik tien jaar ongeluk hebben in de liefde! Alles voor de ware liefde dacht ik, dus doormailen die handel!
Vandaag ben ik aan het lesgeven en opeens komt één van mijn collega's op de deur kloppen: "Mevrouw Van de Veire, kan u even naar buiten komen er is hier iemand die met u wil praten". Ik al direct benauwd: help de directeur, of een klagende ouder, of...of...Dus ik als de bliksem mijn pupillen aan het werk gezet en naar buiten. Daar staat tot mijn verwondering de leerkracht die me de dag ervoor die kettingbrief had doorgestuurd met een papier in de hand: "Mevrouw Van de Veire, u zou dit papier eens moeten lezen, best nog voor vier uur." En hup weg waren ze. Ik begreep er natuurlijk niets van tot ik het bewuste papier openvouwde en in koeien van letters las: "I LOVE U!"
Na de les verliet ik mijn lokaal en mijn collega vraagt "En niets bijzonders gebeurd?". Nietszeggend loop ik verder, maar op zijn lessenaar had ik wel een papier achter gelaten: " I LOVE YOU TOO!"
Leerkrachten kunnen toch ook niet heel de tijd serieus zijn, niet waar!