Op de blog van de SwHts lijkt het steeds of wij altijd happy, happy, joy, joy zijn...Maar natuurlijk heeft ieder van ons ook zo zijn beslommeringen, pijnen, verdrieten of gevoelens die in de knoop geraken van tijd tot tijd...
Het zat er aan te komen, maar dan toch opeens is het zover, dan moet je plots die klap toch zien te verwerken...want hoe vaak dokters en zo wel zeiden dat het niet meer goed zou komen, je gelooft hen ergens niet, het kan niet, het mag niet...Waarom geven we ons zelf soms van die dwaze ijdele hoop? Omdat we maar mensen zijn, mensen die toch niet goed weten hoe we met onze gevoelens van afscheidnemen moeten leven...?!
Bij mij is het alleszins zo, het is de eerste keer dat er iemand uit mijn leven gaat die dicht bij me staat en die alleszins zó definitief mijn leven verlaten heeft...Hoewel ik het eigenlijk nog niet ten volle besef op dit moment. Dat ik nooit nog "ah mijn zoeteke", of "Is dat weeral iets nieuws dat ge aanhebt", zal horen. Maar het ergste is misschien toch dat ik ergens besef dat ik veel meer had kunnen doen. Kleine zaken. Hoe flauw is het wel niet om zelf te zeggen dat je er niet mee overweg kon... Waarom heb ik het zo moeilijk om te zeggen tegen iemand dat ik die graag zie, waarom heb ik het vaak zo moeilijk om dit te tonen...
Ik weet dat ik zeker niet de enige ben, dat er velen zijn die allemaal met dezelfde dingen moeten leren leven. Het is ook daarom niet dat ik dit wou posten...ik wou het posten voor alle sweethearts die door een moeilijke tijd gaan op persoonlijk gebied, nu of in de toekomst!
Sterkte!
1 opmerking:
Sterkte Himsh
Een reactie posten